Powierzchnia Górznieńsko-Lidzbarskiego Parku Krajobrazowego odznacza się niezwykle bogatą i urozmaiconą rzeźbą terenu, unikalną w tej części Niżu Polskiego. Obszar Parku położony jest w zasięgu zlodowacenia Wisły i z tego względu posiada typową rzeźbę młodoglacjalną. Granica maksymalnego zasięgu lądolodu przebiega w jego południowo-wschodniej części. Obserwowana rzeźba ukształtowała się podczas recesji lądolodu subfazy kujawsko-dobrzyńskiej oraz w czasie postoju i zaniku lądolodu subfazy krajeńsko-wąbrzeskiej (około 16-17 tys. lat temu).
Obszar G-LPK odznacza się znacznymi deniwelacjami. Ogólnie rzecz biorąc, teren wznosi się z zachodu i południa ku północy i północnemu wschodowi. Najniżej położony punkt znajduje się na dnie rynny Brynicy (73 m n.p.m.), w północno-zachodniej części Parku. Najwyższy punkt położony jest na wzgórzu kemowym „Sarnia Góra” na południe od jeziora Małe Leźno (190,4 m n.p.m.). Maksymalna różnica wysokości wynosi zatem 107,4 m. Przeważająca część obszaru Parku położona jest na wysokości 120-150 m n.p.m. Ukształtowanie powierzchni Parku cechuje się znacznymi różnicami wysokości względnych, często przekraczającymi 10-20 m. Szczególnie duże deniwelacje występują w okolicy Górzna, Janówka i Wielkiego Leźna, gdzie osiągają nawet 50-70 m.
Powszechnymi elementami krajobrazu Parku są: wzgórza morenowe, pagórki kemowe, zespoły drumlinowe, sandry, obniżenia i zagłębienia wytopiskowe oraz rynny subglacjalne. Podstawowymi formami rzeźby są jednak: wysoczyzna morenowa w zachodniej i północnej części Parku oraz rozległa równina sandru dobrzyńskiego na pozostałym obszarze. W czasie postoju lądolodu na południe od Bryńska (około 22-20 tys. lat temu) subglacjalne wody roztopowe wyżłobiły rynnę Jezior Bryńskich, a strumienie wód lodowcowych odpływające od krawędzi lądolodu usypały rozległą równinę wyższego (starszego) poziomu sandru dobrzyńskiego. W czasie wycofywania się lądolodu zlodowacenia Wisły z linii maksymalnego zasięgu powstały wały ozów oraz pagórki i wzgórza kemowe obecne w okolicy Czarnego Bryńska oraz na południowy zachód od Zalesia. Około 17,7 tys. lat temu, w czasie tzw. subfazy kujawsko-dobrzyńskiej, na terenie Parku nastąpiło ponowne nasunięcie i postój krawędzi lądolodu. Powstała wówczas strefa wałów i pagórków moren czołowych rozciągająca się wzdłuż linii Szynkówko-Fiałki-Gutowo-Zalesie. W czasie postoju krawędzi lądolodu wody roztopowe usypały niższy (młodszy) poziom sandru dobrzyńskiego. Szczególnie dobrze jest on wykształcony na wschód od Fiałek oraz na południowy wschód od Górzna. Budują go piaski i żwiry o miąższości maksymalnej do 16 m. Strefę moren czołowych reprezentuje ponadto zwarty obszar wysoczyzny morenowej, którą rozcina rynna Brynicy oraz rynna górznieńska. Powstały one w wyniku żłobienia podłoża przez lód lodowcowy oraz erozji subglacjalnej wód roztopowych. W obrębie niektórych z tych rynien utworzyły się bardzo rzadko spotykane w krajobrazie młodoglacjalnym formy zwane drumlinami. Wykształciły się przeważnie z gliny morenowej na powierzchni oraz zaburzonych piasków i żwirów wewnątrz. Drumliny tworzyły się pod lodem, głównie w wyniku erozji lodowcowej starszych osadów i akumulacji gliny morenowej.
Po okresie znacznej aktywności, nastąpiła stagnacja i stopniowy zanik lądolodu. Lokalnie, na wysoczyźnie morenowej i w obrębie rynien subglacjalnych pozostały rozległe płaty martwych mas lodowych, które topniejąc akumulowały osady wodnolodowcowe tj.: żwiry, piaski i mułki. W ten sposób powstały pagórki i wzgórza kemowe. Występują one głównie w obrębie wysoczyzny morenowej w okolicy Janówka, Zembrza i Leźna Wielkego, a także w niektórych rynnach, np. w południowej części rynny górznieńskiej. W tym czasie w rynnie Brynicy powstały terasy kemowe.
Rzeźba polodowcowa podlegała znacznym przekształceniom u schyłku ostatniego zlodowacenia. Stopniowemu wytapianiu podlegały masy przegrzebanego martwego lodu. Pojawiły się wówczas w krajobrazie rynny jeziorne oraz zagłębienia wytopiskowe z bardzo licznymi jeziorami. Utworzyły się również przełomowe doliny rzeczne, takie jak jar Brynicy oraz doliny Wleczy i Górzanki, a także doliny denudacyjne, najlepiej rozwinięte na zboczach rynny Brynicy i rynny górznieńskiej. W okresie holocenu (ostatnie 10 tys. lat) następowało zarastanie jezior i tworzenie się równin torfowych w dnach rynien oraz zagłębień wytopiskowych. Na zboczach rynien i dolin rzecznych lokalnie powstały niewielkie, ale głębokie doliny rzeczne (jary) oraz nisze źródliskowe