Ogół obiektów i cech fizycznych, obserwowalne wzrokowo wyrażenie kultury ludzkiej na powierzchni Ziemi, łączący elementy środowiska przyrodniczego i kulturowego. Krajobraz kulturowy jest wynikiem przekształcania krajobrazu naturalnego przez grupę lub kilka grup kulturowych i nakładania zróżnicowanych elementów kulturowych różnego wieku na tę samą rzeźbę terenu. Przestrzeń przyrodnicza, która znajduje się w sferze oddziaływań człowieka przyjmuje formę kulturową, wyrażoną w postaci krajobrazu kulturowego. Krajobraz ten można rozumieć jako antropogenicznie ukształtowany fragment przestrzeni geograficznej, powstały w wyniku zespolenia oddziaływań środowiskowych i kulturowych, tworzących specyficzną strukturę, objawiającą się regionalną odrębnością, postrzeganą jako swoistą fizjonomię.
Na obszarze Tucholskiego Parku Krajobrazowego elementami dziedzictwa kulturowego są zarówno, układy osadnicze (sięgające średniowiecza), budowle sakralne i cmentarze, zespoły dworsko-pałacowe i folwarczne, obiekty architektury i budownictwa drewnianego, jak i budowle i urządzenia inżynierskie z dziedziny gospodarki wodnej i komunikacji. To one w głównym stopniu, obok środowiska przyrodniczego, kształtują jego krajobraz kulturowy.
O bardzo starej tradycji osadnictwa na tym obszarze, tak w przeszłości jak i obecnie głównie rolniczego, świadczą liczne stanowiska archeologiczne, a zwłaszcza pochodzące z epoki żelaza groby skrzynkowe.
Podstawowy element krajobrazu kulturowego na obszarze Tucholskiego Parku Krajobrazowego stanowią osiedla wiejskie.
Jednym z zasadniczych elementów krajobrazu kulturowego są niewątpliwie założenia dworsko-parkowe.
Budownictwo sakralne reprezentowane jest przede wszystkim przez murowane kościoły parafialne oraz kilkadziesiąt cmentarzy, w tym 10 ewangelickich oraz 14 czynnych rzymsko-katolickich.
Znajdują się tu także duże cmentarze wojenne żołnierzy rosyjskich z okresu I wojny światowej.
Z uwagi na duże połacie leśne i słabą sieć osadniczą na szczególną uwagę zasługują dość liczne skupiska zabytkowego budownictwa drewnianego. Zachowało się jeszcze wiele drewnianych chałup borowiackich, głównie konstrukcji sumikowo-łątkowej, także szachulcowej, przeważnie z XIX w. i przełomu XIX/XX w.
Wśród obiektów inżynieryjnych na uwagę zasługuje przede wszystkim zespół urządzeń wodnych wzniesionych w połowie XIX w. na Brdzie. I zbudowanym Wielkim Kanałem Brdy.
Jednym z elementów tworzących krajobraz kulturowy są także historyczne szlaki drogowe.