Chata pomenonicka w Chrystkowie to drewniany budynek z 1770 roku z dwuspadowym dachem, kryty grubą warstwą trzciny. Frontową część chaty zajmuje okazały podcień; jego podporę stanowi pięć ozdobnych słupów, nad którymi góruje użytkowe piętro, wykorzystywane kiedyś jako spichlerz.

W małym rezerwacie ścisłą ochroną objęto wał dawnego grodziska i niewielki fragment zbocza doliny Wisły. Odkryto tu wczesnośredniowieczny zespół osadniczy (dawną lokalizację Chełmna), który może być uznany za jeden z najważniejszych ośrodków administracyjno-gospodarczych Polski czasów Mieszka I i Bolesława Chrobrego.

Głównym celem rezerwatu jest zachowanie unikatowych roślin sucholubnych. Od 2003 r. w rezerwacie, w ramach czynnej ochrony konserwatorskiej wprowadzono wypas starej, polskiej rasy owiec - wrzosówek.

Zachowały się tutaj dobrze wykształcone zespoły muraw kserotermicznych. Na uwagę zasługuje płat ostnicy Jana - stepowego gatunku trawy rzadko spotykanej w Polsce. Jest to jedno z bardziej zwartych i bogatych stanowisk nad Wisłą.

Rzeźba Bolesnej Matki z ciałem Chrystusa na kolanach, jest odlana z betonu, pokryta warstwą wyrównującą i obrobiona dłutem. Wykonano ją w Pelplinie w 1923 roku, przywieziono i ustawiono przy wjeździe do gospodarstwa pana Franciszka Geppusa.

Podziwiać tu można ogromne pakiety skalne piaskowców, które tworzą rzadko spotykane na Niżu Polski formy jaskiniowe m. in. jamy, schroniska i okapy. Formy te zasługują na uwagę z powodu rzadkiego występowania, niezwykłego charakteru oraz zagadkowej ich genezy.

W centrum wsi znajduje się pałac tzw „nowy”, który został zbudowany w 1849 r. a w 1891 r. przekształcony i powiększony o salę balową, pałacyk myśliwski i kaplicę. Przy pałacu rozciąga się park z XVIII w., w głębi którego znajduje się ruina neoromańskiego mauzoleum grobowego z 1878 r. dawnych właścicieli. W parku rośnie szereg pomnikowych drzew.

Jedyna w województwie kujawsko-pomorskim jaskinia. Jaskinia utworzyła się w plejstoceńskich, droboziarnistych piaskowcach, o spoiwie węglanowym. Piaskowce charakteryzują się zróżnicowanym stopniem zwięzłości, co decyduje o rzeźbie ścianki i kształcie jaskini.

To malowniczo usytuowana na zboczu Doliny Wisły, niewielka wieś, której nazwa funkcjonuje od XVI wieku i nie występujące nigdzie więcej na terenie Polski. Nazwa ta jest pochodną od wyrazu „gród”, który górował nad wsią już w VII wieku.

Wczesno-średniowieczną osadę wzniesiono prawdopodobnie na przełomie X/XI wieku. Grodzisko posiadało wał, zbudowany w konstrukcji przekładkowej. Razem z grodami w Świeciu i Grucznie tworzyło zespół strażnic przygranicznych.