Z uwagi na coraz częstsze odwiedziny dzięcioła zielonosiwego w naszym „parkowym” karmiku postanowiliśmy napisać co nieco na temat tego gatunku. Dzięcioł zielonosiwy (Picus canus) to ptak wielkości kosa. Nazwa gatunkowa jest adekwatna do jego ubarwienia. Głowa, szyja i kark ma szare z niebieskim odcieniem. Na głowie widoczne są dwa czarne paseczki: krótki między nasadą dzioba a okiem oraz długi od nasady dzioba schodzący na boki podbródka. U samca na czole występuje niewielka czerwona plama, której nie ma u samicy (na zdjęciu). Wierzch skrzydeł i plecy są zielone, natomiast kuper żółtozielony. W Polsce występuje podobny dzięcioł - dzięcioł zielony, który we wszystkich szatach ma cały wierzch głowy czerwony.
Dzięcioł zielonosiwy jest gatunkiem lęgowym. Odżywia się owadami, zwłaszcza mrówkami. Zjada także orzechy laskowe, owoce jarzębiny i bzu czarnego. Okres godowy (toki) tych ptaków zaczyna się na początku marca - w ciepłe i bezwietrzne dni. Okres lęgowy trwa od kwietnia do przełomu czerwca i lipca. Dzięcioł zielonosiwy gniazduje w dojrzałych lasach liściastych i mieszanych o niewielkim zwarciu. Preferuje skraje lasów sąsiadujących z otwartymi przestrzeniami łąk, zrębów i nieużytków. Najczęściej widywany jest w buczynach, grądach i łęgach. Gnieździ się w dziuplach, które najchętniej wykuwa w martwych lub usychających drzewach liściastych np. topolach, bukach, olszach, lipach.
W Polsce dzięcioł zielonosiwy objęty jest ochroną ścisłą i wymaga czynnej ochrony. Wpisany jest ponadto na listę Dyrektywy Ptasiej Natura 2000. Jego zasięg występowania obejmuje południową i północno-wschodnią część kraju. W naszym regionie jest rzadko spotykany. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk wynikająca ze zmniejszania udziału starodrzewia w lasach oraz eliminacji martwych i obumierających drzew. Problemem jest również utrata miejsc do żerowania spowodowana intensyfikacją gospodarki rolnej na obszarach otwartych, sąsiadujących z lasem.