Najstarsze ślady osadnictwa, pochodzą z okresu neolitu (ok. 3500-3000 p.n.e.). Druga faza zasiedlania związana jest z ludnością kultury łużyckiej z okresu epoki brązu (800-650 p. n. e.). W XIII wieku gród obronny był ośrodkiem kasztelanii raciąskiej w ramach księstwa świeckiego. Rezydowały tu lokalne władze administracyjne, wojskowe, sądowe i gospodarcze. Warownia wyznaczała i broniła granic księstwa, miała stałą załogę zbrojną. Kasztelania raciąska była jednym z niewielu ośrodków osadniczych na słabo zaludnionym obszarze Borów Tucholskich. Leżała na szlaku „via magna” wiodącym z Nakła nad Notecią do Gdańska i licznie przemierzający tę trasę kupcy zasilali kasę księstwa opłatami i daninami. W 1256 r. gródek obronny został zdobyty i spalony wraz z częścią mieszkańców. W późniejszych latach podjęto jego obudowę i ośrodek administracji funkcjonował tu do początku XIV wieku, kiedy to ponownie spłonął i został porzucony. Obecnie grodzisko w Raciążu jest obiektem zabytkowym i dzięki inicjatywie lokalnych samorządów zostaje ponownie rekonstruowane.